‘Je moet het maar eens een plekje gaan geven, want alles gaat wel door … ‘

Natúúrlijk gaat alles door. Juist bij gemis denk ik dat mensen zich daar (meer dan) pijnlijk bewust van zijn.

Ik heb mijn lieve meisje begraven. Daar op de begraafplaats kreeg zij een plekje, maar in ons leven, in ons hart heeft zij voor altijd ‘een plekje’.

Een ander plekje zie ik niet, en zal ik ook niet willen zien. Ik zou immers alles wat ons bindt, alles aan jou wat ik zo liefheb, alle gesprekken over jou en herinneringen met jou weg kunnen stoppen op een plekje, maar voor wie zou ik dat doen? In ieder geval niet voor mezelf, want ik zal mijn kind nooit vergeten, geen minuut van de dag … Misschien zou ik daardoor sterker lijken, maar is dat wel echt zo?

Als ik mijn kind zou vergeten en weg zou stoppen, dan ontken ik niet alleen haar bestaan, maar ook een deel van mij. Dus zelfs al zou dit plekje bestaan, dan zou ik het nog niet ‘gebruiken’! En daarom zal de dag dat ik ‘het’ een plekje heb gegeven nooit komen.

Ik verweef je in mijn leven, de herinneringen, de waardevolle momenten, je geur, je ogen, de intense liefde voor jou die nog elke dag groeit. Ik neem het allemaal mee in alles, omdat jij bestaan hebt op aarde en omdat ik uitzie naar de dag van ons weerzien.

De pijn en het gemis is met niets te vergelijken. Het is groter, eenzamer en zwarter dan ik ooit heb gevoeld.

Ik zou er alles voor over hebben om nog één keer in jouw mooie oogjes te kijken, jouw lieve snuitje nog één keer te zien, nog één keer bij je te zijn, je nog één keer vast te houden; je warme lichaampje, dat altijd bezweet was van het vechten …
Ik zou hemel en aarde bewegen voor nog éénminuut met jou ...