Als je dood bent heb je niets aan spullen

Je zou kunnen denken: als je dood bent heb je niets meer aan de spullen en dat het ‘dus’ niet uit zou maken als je ze kwijtraakt. Dit is een hele logische gedachte als je er op afstand, en niet in rouw, over na zou denken.

Vasthouden aan alles

Het is zo herkenbaar. Daarbij vinden we het ook, zeker in het begin, heel normaal. De jas blijft aan de kapstok hangen, de pantoffels staan onder het bed, de kleren blijven in de kast. Dat vind je volstrekt normaal. Je kunt er nog geen afscheid van nemen. Op die momenten, zo vlak na het overlijden, ben je ook niet bezig met de vraag ‘waarom doe ik dat’? Er is geen waarom. Het is.

De tijd gaat door

Na verloop van tijd komt daar verandering in. Wat ‘verloop van tijd’ is, is voor iedereen ook weer anders! Voor de één is dat na drie maanden, voor de andere is dat na vier jaar, en weer een ander laat altijd alles hangen. Daar rust ook vaak een oordeel op, vanuit de buitenwereld. De snelheid, of traagheid waarmee je het doet. Je kan het ook in feite nooit goed doen, doe dus vooral wat voor jou goed voelt! Daarbij zien we ook een verschil of het gaat om overlijden van een partner of een kind!

Opruimen van spullen

Dat opruimen van de spullen gebeurt ook niet in één keer. Ik heb nog nooit gehoord dat iemand als een soort voorjaarsschoonmaak alle spullen van de overledene in één keer opruimt. Het gaat in stukjes. Vaak begint dat ook met de pantoffels onder het bed, of de jas aan de kapstok omdat je dan denkt “tja ook een beetje raar dat hij daar hangt (of dat ze daar staan) hij zal er niets meer aan hebben’.

Relikwieën

De letterlijke betekenis van een relikwie is een overblijfsel. In sommige geloven zijn ze er om te vereren. Wellicht is dat ook precies wat we doen na een overlijden, een item van de overledene ‘vereren’. Het gaat dan vaak om spullen die echt iets zeggen over de overledene: zijn hardloopschoenen omdat hij daar de marathon mee liep, het keukenschort omdat ze zo gelukkig was in de keuken, of, zoals in het voorbeeld van Esther, de RayBan zonnebril.

Kleine spulletjes

Het zijn vaak geen grote spullen die bewaard blijven. Omdat we uiteindelijk ook heel praktisch zijn: we hebben ruimte nodig. Zo verdwijnen kleren vaak uit een kast omdat je het ook fijn vindt als je zelf meer ruimte in je kledingkast hebt, of omdat je een nieuwe partner hebt die zijn/haar spullen daar kwijt wil. Uiteindelijk blijven dan vaak wat kleinere spullen bewaard en die krijgen een speciale plek, bij voorbeeld in de vitrinekast.

Je hart vullen met liefde

Het is een aandenken, als je dat item ziet vult je hart zich met liefde voor jouw overleden dierbare. Er zit een speciale herinnering aan en een verbinding met de overledene. Dat is precies wat we bedoelen dat je opnieuw leert verbinden met degene die is doodgegaan, hoe hou je die verbinding vast? Daar wordt, als het goed is, in therapie veel aandacht voor gegeven en in mijn online programma Lutografie zijn daar verschillende oefeningen voor. Zo belangrijk om op een andere manier te verbinden en niet los te laten!

Opnieuw verbinden met de overledene

Uiteindelijk merk je dan dat die kleine aandenkens of relikwieën of hoe je ze wilt noemen, belangrijk zijn geworden. Ze zijn onderdeel van die verbinding met jouw overledene. Ik zou willen zeggen ‘dus’ moet daar ook niks mee gebeuren want dan verbreek je de verbinding!

Wat houd ik in stand?

Esther stelde mij uiteindelijk de vraag “wat hou ik met o.a. die zonnebril vast en in stand?”.

Ik vertelde Esther: de verbinding! Dat is heel belangrijk en het mag.

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.